Dag 11: Marmot Bassin - Columbian Icefields
Door: Yolande en Nancy
Blijf op de hoogte en volg ESTAFETTE
02 Juli 2008 | Canada, Ottawa
94 KM - 30 juni 2008
We hadden afgesproken om weer bijtijds te vertrekken want dat beviel ons wel. 5 uur is wat vroeg dus vandaag ging de wekker op 06.30 uur. Wim wilde douchen, Yolande zou koffie zetten en om precies 7 uur werd zoals afgesproken de motor van de camper gestart. Officieel mogen we op deze camping ook niet eerder weg. We maken snel de vuilwatertanks leeg en vullen water bij. We staan inmiddels al een aantal nachten zonder enige voorzieningen. Dat gaat prima, maar je moet dan wel elke gelegenheid aangrijpen om vuil water te lozen en schoon water te tanken. Inmiddels weten we dat vele campings deze voorzieningen hebben, maar ook op industrieterreinen tref je dit soort sanitairpunten voor campers aan.
We rijden naar de 14 km verder aan deze zijweg gelegen Athabasca Falls. Dit betekent straks 14 en 8 km terugrijden naar Highway 93 maar Yolande stelt voor om deze route toch te nemen. Het is hier rustig, nog vroeg en misschien kunnen we wat wild spotten. Dat valt wel tegen maar we hebben een prachtig plekje gevonden, waarbij de bergen in de heldere meren spiegelen. De Athabasca Falls zijn weliswaar niet heel erg groot maar de kracht waarmee het water naar beneden komt is enorm. We zien hele grote en mooie regenbogen en wandelen door een canyon. Alles is weer prachtig aangelegd met wandelpaden, trappen, borden met uitleg etc. Dat is bijna overal heel erg goed geregeld. We stappen in en zien dat we bijna naast Highway 95 staan. Dat is een meevaller. We blijken gewoon langs een parallelweg gereden te zijn, dus we hoeven niet terug naar het begin.
Na de nodige stops onderweg komen we in de buurt van de Icefields. Het weer is werkelijk prachtig, een graad of 30 en heel erg helder. We stoppen met vele anderen op de parkeerplaats bij het informatiecentrum. We kunnen vanaf hier de Icefields goed bekijken. Aan de rechterkant zien we losse wandelaars naar boven lopen over de enorme (wel modderkleurige) ijsmassa. Aan de linkerkant zien we bussen rijden die ladingen toeristen met de speciale Snowcoaches naar boven op de Icefields brengen. We twijfelen dus over wat we gaan doen. In het informatiecentrum is een alleraardigste man die ons duidelijk uitleg geeft. “Wij raden mensen af om nu over de Icefields te wandelen. Je doet dat op eigen risico. Met de bus kan wel, maar je kunt ook kiezen om een prachtige wandeling te maken aan de andere kant van het dal. Vandaaruit heb je dan een mooi uitzicht over de Icefields". Dat lijkt ons een beter idee, want we gaan toch niet zo voor de grote toeristenstromen.
Het startpunt ligt bij camping Wilcox Creek, een paar kilometer verderop. Als we hem vragen of er ook nog ruimte is op de camping kijkt hij wat bedenkelijk. “Het is de drukste dag van het jaar en er zijn maar zo’n 60 plaatsen, maar jullie kunnen het natuurlijk wel proberen”, zegt hij terwijl hij op zijn horloge kijkt. Aangezien het nog maar 13.00 uur is vinden wij dat een prima plan. Yolande wilde wel graag als losse wandelaar de Icefields op, maar Wim en Nancy vinden het onderste gedeelte er niet zo mooi meer uit zien. Veel te veel met gesmolten modder lijkt het wel.
We rijden dus naar de camping en zien nog wel wat vrije plaatsen. Op deze camping zonder beheerder kun je plekjes reserveren door geld in een enveloppe te stoppen en een bonnetje aan een paaltje op het plekje te hangen. Als de camper staat zien we pas dat het plekje al gereserveerd is, net zoals vele andere plekken. Gelukkig is er nog wel een vrije plaats met eigen tafel en vuurkorf. Het is weer een superspot. We hebben echt geluk gehad! Zo fraai, tja dat moet je zelf maar bekijken. Dat is niet te beschrijven. We installeren ons en maken heerlijke champignonsoep voor de lunch.
Daarna is het tijd voor de wandeling. Rugzak mee, loopschoenen aan, verrekijker, camera, twee halve liters water en …… gaan met die banaan. We hebben een trail van 4,8 km op het oog. Dit blijkt bij nader inzien wel enkele reis te zijn. Ach ook goed, het is immers nog lekker vroeg. We beginnen direct door de bossen flink omhoog te klimmen. Een prachtige maar best wel hard stijgende route. Na een klein uurtje komen we bij een fraai uitzichtpunt en zitten we boven de bomengrens. Dat is eigenlijk het einde van de route. Maar de paden gaan verder naar boven en wij klimmen nog een stuk door. We komen in de buurt van de sneeuw en daar willen we ook wel even mee gooien. We hebben een formidabel uitzicht over het dal, de bergen en de Icefields aan de andere kant van de weg. Het water in de flesjes is inmiddels op dus Nancy en Wim willen wel even in een iets lager gelegen creek de flesjes bijvullen. Dat bijvullen wordt een wandeling en springpartij over de stenen. Yolande loopt verder door naar boven. Aan het einde is iedereen weer bij elkaar. Inmiddels zijn we al 2,5 uur aan het lopen. Het is zo mooi dat we best nog verder willen. Echter we hebben helemaal niets te eten meegenomen, dus het lijkt ons verstandiger om zo langzamerhand maar aan de terugweg te beginnen. Inmiddels komen we nog heel veel Columbian Ground Squirrels tegen (soort marmotten) die uitgebreid gefotografeerd en gefilmd worden. Langzaam dalen we af en na 4 uur komen we voldaan, moe en hongerig terug op de camping. Snel vuurtje stoken, sjasliks en worstjes bakken, afwassen en bijtijds naar bed. Genoeg gewandeld vandaag dus de avondwandeling was niet nodig…..
================================
We hadden afgesproken om weer bijtijds te vertrekken want dat beviel ons wel. 5 uur is wat vroeg dus vandaag ging de wekker op 06.30 uur. Wim wilde douchen, Yolande zou koffie zetten en om precies 7 uur werd zoals afgesproken de motor van de camper gestart. Officieel mogen we op deze camping ook niet eerder weg. We maken snel de vuilwatertanks leeg en vullen water bij. We staan inmiddels al een aantal nachten zonder enige voorzieningen. Dat gaat prima, maar je moet dan wel elke gelegenheid aangrijpen om vuil water te lozen en schoon water te tanken. Inmiddels weten we dat vele campings deze voorzieningen hebben, maar ook op industrieterreinen tref je dit soort sanitairpunten voor campers aan.
We rijden naar de 14 km verder aan deze zijweg gelegen Athabasca Falls. Dit betekent straks 14 en 8 km terugrijden naar Highway 93 maar Yolande stelt voor om deze route toch te nemen. Het is hier rustig, nog vroeg en misschien kunnen we wat wild spotten. Dat valt wel tegen maar we hebben een prachtig plekje gevonden, waarbij de bergen in de heldere meren spiegelen. De Athabasca Falls zijn weliswaar niet heel erg groot maar de kracht waarmee het water naar beneden komt is enorm. We zien hele grote en mooie regenbogen en wandelen door een canyon. Alles is weer prachtig aangelegd met wandelpaden, trappen, borden met uitleg etc. Dat is bijna overal heel erg goed geregeld. We stappen in en zien dat we bijna naast Highway 95 staan. Dat is een meevaller. We blijken gewoon langs een parallelweg gereden te zijn, dus we hoeven niet terug naar het begin.
Na de nodige stops onderweg komen we in de buurt van de Icefields. Het weer is werkelijk prachtig, een graad of 30 en heel erg helder. We stoppen met vele anderen op de parkeerplaats bij het informatiecentrum. We kunnen vanaf hier de Icefields goed bekijken. Aan de rechterkant zien we losse wandelaars naar boven lopen over de enorme (wel modderkleurige) ijsmassa. Aan de linkerkant zien we bussen rijden die ladingen toeristen met de speciale Snowcoaches naar boven op de Icefields brengen. We twijfelen dus over wat we gaan doen. In het informatiecentrum is een alleraardigste man die ons duidelijk uitleg geeft. “Wij raden mensen af om nu over de Icefields te wandelen. Je doet dat op eigen risico. Met de bus kan wel, maar je kunt ook kiezen om een prachtige wandeling te maken aan de andere kant van het dal. Vandaaruit heb je dan een mooi uitzicht over de Icefields". Dat lijkt ons een beter idee, want we gaan toch niet zo voor de grote toeristenstromen.
Het startpunt ligt bij camping Wilcox Creek, een paar kilometer verderop. Als we hem vragen of er ook nog ruimte is op de camping kijkt hij wat bedenkelijk. “Het is de drukste dag van het jaar en er zijn maar zo’n 60 plaatsen, maar jullie kunnen het natuurlijk wel proberen”, zegt hij terwijl hij op zijn horloge kijkt. Aangezien het nog maar 13.00 uur is vinden wij dat een prima plan. Yolande wilde wel graag als losse wandelaar de Icefields op, maar Wim en Nancy vinden het onderste gedeelte er niet zo mooi meer uit zien. Veel te veel met gesmolten modder lijkt het wel.
We rijden dus naar de camping en zien nog wel wat vrije plaatsen. Op deze camping zonder beheerder kun je plekjes reserveren door geld in een enveloppe te stoppen en een bonnetje aan een paaltje op het plekje te hangen. Als de camper staat zien we pas dat het plekje al gereserveerd is, net zoals vele andere plekken. Gelukkig is er nog wel een vrije plaats met eigen tafel en vuurkorf. Het is weer een superspot. We hebben echt geluk gehad! Zo fraai, tja dat moet je zelf maar bekijken. Dat is niet te beschrijven. We installeren ons en maken heerlijke champignonsoep voor de lunch.
Daarna is het tijd voor de wandeling. Rugzak mee, loopschoenen aan, verrekijker, camera, twee halve liters water en …… gaan met die banaan. We hebben een trail van 4,8 km op het oog. Dit blijkt bij nader inzien wel enkele reis te zijn. Ach ook goed, het is immers nog lekker vroeg. We beginnen direct door de bossen flink omhoog te klimmen. Een prachtige maar best wel hard stijgende route. Na een klein uurtje komen we bij een fraai uitzichtpunt en zitten we boven de bomengrens. Dat is eigenlijk het einde van de route. Maar de paden gaan verder naar boven en wij klimmen nog een stuk door. We komen in de buurt van de sneeuw en daar willen we ook wel even mee gooien. We hebben een formidabel uitzicht over het dal, de bergen en de Icefields aan de andere kant van de weg. Het water in de flesjes is inmiddels op dus Nancy en Wim willen wel even in een iets lager gelegen creek de flesjes bijvullen. Dat bijvullen wordt een wandeling en springpartij over de stenen. Yolande loopt verder door naar boven. Aan het einde is iedereen weer bij elkaar. Inmiddels zijn we al 2,5 uur aan het lopen. Het is zo mooi dat we best nog verder willen. Echter we hebben helemaal niets te eten meegenomen, dus het lijkt ons verstandiger om zo langzamerhand maar aan de terugweg te beginnen. Inmiddels komen we nog heel veel Columbian Ground Squirrels tegen (soort marmotten) die uitgebreid gefotografeerd en gefilmd worden. Langzaam dalen we af en na 4 uur komen we voldaan, moe en hongerig terug op de camping. Snel vuurtje stoken, sjasliks en worstjes bakken, afwassen en bijtijds naar bed. Genoeg gewandeld vandaag dus de avondwandeling was niet nodig…..
================================
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
