Dag 1: Krimpen aan den IJssel naar Vancouver

20 juli 2008

We zijn 's-avonds rond een uur of 12 gaan slapen om vervolgens om half 4 weer op te staan. Allemaal nog even snel douchen en daarna wachten tot Rob ons op komt halen. Om kwart over 4 ‘s-nachts kwam Rob dan ook op de afgesproken tijd om ons naar Schiphol te rijden. Wat hebben we toch een mazzel met die Rob, anders hadden we misschien wel een privé-turk moeten nemen.
Om half 6 arriveerden we op het vliegveld. Nog even een fotootje en daarna koffers uitladen en inchecken maar. Alle koffers werden gewogen en waren allemaal keurig onder het toegestane gewicht.
Na het inchecken werden we gecheckt door de douane. Nog even snel de flesjes water weggooien en nog even een broodje open snijden met het plastic mesje, want dit mag niet mee het vliegtuig in. Bij de douane moesten we onze handbagage op de band leggen, laptoptas open maken, alles uit onze zakken verwijderen, jas uit, en riem uit. Wim: “Wat een gedoe allemaal, ik word hier bijna helemaal uitgekleed”.

Na de douane-controle gingen we kijken of we in de Tax-free-shop pijptabak konden vinden, voor de vader van onze vrienden in Canada. Nergens te vinden die pijptabak. Hele winkel vol met allerlei soorten alcohol en tabak, zelfs pijpen, maar geen pijptabak :S.
Daarna op naar onze gate. Gate 29. Nog een hele tocht om daar te komen, over alle loopbanden. Na een hele lange wandeling zijn we daar eindelijk gearriveerd. Ons vliegtuig stond al klaar. Nog even een bakkie koffie kopen en dan maar naar binnen. Wim: “O, nee hè, niet nog zo’n controle. Kunnen we ons weer half uit gaan kleden”. En daar gingen we weer, zakken weer leeg, riem uit, etc. Om kwart voor 8 zaten we dan eindelijk in het vliegtuig. Een kwartier later stegen we op.
Na driekwartier vliegen kwamen we aan op Londen Heathrow, onze overstapplaats. We mochten al gauw het vliegtuig uit, maar werden daarna in een halletje gedumpt waar we met alle mensen die uit het vliegtuig kwamen, stonden te wachten, terwijl we niet eens wisten waarop we aan het wachten waren. Na een kwartier wachten mochten we eindelijk verder lopen. We gingen een trap af en kwamen bij een bus aan. Met die bus werden we naar een andere terminal vervoerd. Goed geregeld! Het vliegveld zag er alleen vreselijk uit. Oud, rommelig, vies, gewoon een gigantische chaos!

Na nog een overstap gemaakt te hebben met een andere bus kwamen we weer bij een douanepost terecht. Op Londen Heathrow zijn ze alleen veel strenger dan op Schiphol. Hier moesten we zelfs horloges, schoenen en truien uit doen. Nog even snel een fotootje maken dacht ik, maar daar waren ze niet blij mee. Ik moest mijn camera weer tevoorschijn halen om de foto te verwijderen. Wat een gedoe zeg. Zelfs toen waren we er nog niet. Wim loopt door het poortje en dat ding begint als een gek te piepen, ojee!! Wim snapt er niks van, hij heeft zich half uitgekleed en nog gaat dat stomme ding af. Toen werd hij ook nog maar eens eventjes gefouilleerd, geweldig om te zien :p.

Toen nog een uurtje wachten en daarna mochten we het vliegtuig in. Om daar de komende 10 uur niet meer uit te komen. In het vliegtuig kregen we een kussentje, een dekentje en wat tijdschriften om ons te vermaken. Ook kregen we een keer avondeten dat nog te eten was ook en vaak wat te drinken. Allemaal goed geregeld bij Air Canada.
Na 10 uur vliegen waren we dan eindelijk op Vancouver International Airport in Canada. Ondertussen was het voor onze tijd 9 uur ’s-avonds, maar voor Canadese tijd 12 uur ’s-middags. Poepoe, dat is vermoeiend nu hebben we nog een hele dag te gaan, terwijl we al zo’n 17 uur op zijn. Behalve Myrna dan, die heeft de halve reis liggen slapen.
Na onze bagage opgehaald te hebben (gelukkig lag alles op de bagageband), werden we bij het vliegveld door een taxi van ons hotel opgehaald. Om 2 uur ‘s-middags kwamen we bij ons hotel aan. Daar vielen we bijna in slaap, maar we probeerden wakker te blijven, anders zouden we midden in de nacht uitgeslapen zijn.

We gingen na een uurtje maar eens op pad om ergens avondeten te vinden. Er waren wel wat dingen in de buurt. Uiteindelijk kwamen we uit bij een pizza/hamburger bar. Nou ja, niet echt iets waar we heel erg van houden, maar het was te doen. Na het eten gingen we maar weer terug naar ons hotel. Om 18.00 uur Canadese tijd (= 04.00 uur Hollandse tijd) vielen we in slaap. Beetje vroeg, maar we waren dood op. We waren toen al meer dan 24 uur wakker.
Om 3 uur ’s-nachts waren we opeens allemaal wakker. We waren uitgeslapen, maar ja we moesten toch maar proberen om nog even verder te slapen.
===============================